Operatie 5

De operatie 5 is wel heel zwaar geworden.

Op 13 november volgt de Operatie 5 om mijn luchtpijp open te krijgen.

Om 9.00 uur begint deze en duurt tot 13.30 uur. Ze maken nu een snee van onder het borstbeen tot aan mijn rechter oor.De operatie 5 is gelukt. De pijp werd afgekneld door vals littekenweefsel en een ader die ook wijder was geworden. Als Eef en mijn zus komen lig ik uiteraard op I.C. ‘s Avonds komt ze nog een keer maar dan ook met Eef haar zus, die persé ook wou komen.

De 16e november was ik de eerste keer een beetje wakker.

Op 18 november probeerden ze de tube eruit te halen. Dit ging helaas mis. Ik dacht dat ik stikte in het slijm en begon te hyperventileren. De longarts heeft na een uurtje of 3 de tube terug geplaatst. Alles wat ik zeggen wilde dat schreef ik op blaadjes. Later heb ik gezien dat dit niet altijd even duidelijk was. Ja, zelfs schrijven is dan nog te vermoeiend. Eef heeft ze allemaal bewaard en ik zal er een paar op foto zetten en hier onder plaatsen. Handig is het dan om een alfabetkaart te hebben. Deze kreeg ik een paar dagen later van het ziekenhuis. Hier kun je dan alles op aanwijzen wat je wilt vertellen. Alleen is het frustrerend als je niet meteen begrepen wording deze periode heb ik zo diep in de put gezeten, gedurende 2 dagen, er zat maar geen vooruitgang in maar ik was wel klaar wakker.Zou operatie 5 geen succes worden?

Ik heb mijn Eefje gevraagd om de stekker eruit te trekken.

Ik was totaal op en zag het leven niet meer zitten op deze manier. Zo kwaad heb ik ze nog nooit gezien. Ze schold, tierde en huilde, dat het niet mooi meer was.
Probeerde me weer moed in te praten en dat lukte haar. Achteraf maar goed ook.
Nu komt mijn katholieke opvoeding weer van pas. Onze Lieve Vrouw heeft nog nooit zoveel van me gehoord als in deze tijd. ‘s Nachts had een apart Belgisch zustertje dienst (Karin). Zij pakte me totaal anders aan dan de rest van het personeel. Ze was hard, confronterend, open en eerlijk. Dit was wat ik nodig had. Zelf had ze ook het een en ander mee gemaakt. Die 2 vrouwen (Eef en Karin) heb ik mijn leven aan te danken. Het ging weer wat berg op. Met een zogenaamde flow werd de kunstmatige beademing langzaam afgebouwd. Dit gaat met een een soort klepje dat de druk veranderde en dat ik zelf steeds meer moest doen (ademen).

25 November is het zover afgebouwd dat de tube eruit mag.

 

Ik  verrek van de angst dat het weer mis gaat. Om 14.00 uur ‘s middags zou het gebeuren. Ik heb me toen voor het eerst echt bescheten van de angst.

Dit is een van de bewaarde briefjes die ik schreef omdat ik niet kon praten. De verpleger kon het wel begrijpen. Het was immers al een paar keer mis gegaan. Maar nu ging het makkelijk, een paar keer diep in en uitademen, tijdens een van de uitademingen trok hij het ding er zo uit. Je voelde er niets van en het slijm bleef ook achterwegen. Een raar gevoel zonder die tube, maar wel lekker. Het ging goed.

27 November mag ik eindelijk van de I.C. af naar mediumcare toe.

Operatie 5 was wel een heel zware dobber. Ik voelde me al een hele pief. Mocht al eens naast het bed. De 2e dag al eens gelopen tot op de gang. Die dag komt ook mijn moeder, broer en zus op bezoek. Nu weer extra flink houden voor mijn moeder en laten zien dat ik alweer loop. Zij is nu ook weer wat geruster. Het was zo rustig op de medium care, dat Eef bij me kon blijven eten. Ze mocht me zelfs iets uit het restaurant mee nemen, Het werd een frikadel. Het leek wel Kerstmis zo heerlijk smaakte dat.

Op 1 december mag ik naar de afdeling B4. Lekker alleen op een kamer. De verpleging was blij me weer te zien. Het had iets langer geduurd dan we hadden verwacht. 4 December kwam prof. Jacobs langs. Hij legde me nog eens uit wat er allemaal gebeurt was. Volgens hem was ik nog nooit zo veilig als nu. Alles wat er maar kapot kan in onze familie was immers vervangen. Wat nu nog kapot zou kunnen gaan is de zgn. broek. maar op dit moment zag die nog goed uit en die operatie zou volgens hem peanuts zijn ten opzichte van de laatste operaties.

4 December komt het petekind van Eef op bezoek. Ik schrik me rot. Ik heb het menneke de afgelopen weken niet meer gezien.
Wel hebben we tekeningen uitgewisseld. Deze gaven we aan Eef mee. 

   

Zoals je ziet noemt hij me plagend OPA. Dit is gekomen doordat er mensen zijn die dachten dat ik zijn opa was?????? Voor hem is dat lachen. Och eigenlijk voel ik me wel gevleid, ik zou trots zijn als ik zijn opa was!!! Eef wordt uiteraard oma genoemd. De foto’s heb ik pas in april 2007 toegevoegd. Ik heb toen voor het eerst alle blaadjes die Eef bewaard had doorgekeken en gefotografeerd.

Hij loopt met een infuus rond en is behoorlijk fors geworden. Helaas heb ik me niet aan onze afspraak kunnen houden. Nu komt hij mij opzoeken in plaats van ik hem. Wel ben ik verdomd blij dat we elkaar weer kunnen zien. Ik kan me gelukkig inhouden gedurende zijn bezoek. Maar als hij terug naar zijn kamer gaat beginnen de waterlanders weer te stromen. Wat een klote zooi.

5 December ben ik met Eef naar zijn kamertje gegaan en heb hem chips mee genomen. Nu ging het al stukken beter met me. Met hem ook. Er bleken al vele kankercellen kapot te zijn.

7 december werd ik ontslagen. EINDELIJK LEKKER NAAR HUIS.

Ik wordt opgehaald door Eef, haar zus met echtgenoot. Nu kan het herstel echt beginnen. Ik heb nooit geweten dat je zo zwak kunt worden. Na een week thuis te zijn begint de fysiotherapie. Thuis heb ik een hometrainer gekregen van mijn schoonzus. Zo kan ik lekker fietsen zonder een meter vooruit te komen. Bij de therapie gaat het me in eerste instantie om de spierpijn die ik heb weg te masseren. Deze is na anderhalve week een stuk minder. Nu gaan we de benen aan pakken. Alle spierkracht is weg uit mijn lijf. Beetje bij beetje gaat wordt het iets beter. In januari kan ik zelfs weer autorijden.

18 Januari komt het petekind van Eef de hele middag naar ons toe. Ik heb de middag van mijn leven gehad. Het was bijna als vanouds. Lekker flauwekul maken, zgn. stiekem naar Mac. Donalds. Eef wat pesten, samen met het kereltje. Lachen lachen.

23 Januari weer naar Mac. Donalds maar nu met z’n alle. We maken er een mooi puinhoop van.

Nu ik dit typ is het 22 januari 2004 en we vinden dat het herstel zeer voorspoedig verloopt. Langzaam krijg ik heimwee naar mijn werk. Ik ga maandag a.s. op bezoek bij het bedrijf waar ik werk. Lekker.

Vandaag is het 11 februari 2004. Het herstel verloopt goed. Op het werk ben ik inmiddels 2 keer geweest. Maar ik ben blij na een uurtje of 2 naar huis te kunnen. Het constant lopen en bezig zijn valt iets tegen. Het is iedere keer die verdomde rugpijn. Tussendoor moet ik even kunnen liggen. Het schijnt dat die spieren in de rug een flinke opdoffer hebben gekregen. Hij is ook veel krommer geworden. Mijn therapeut doet zijn best erop om er nog iets van te maken. De bedrijfsarts heb ik inmiddels ook bezocht. Deze zegt dat ik de scan en het bezoek aan de cardioloog moet afwachten en daarna pas weer contact met hem moet opnemen. Dat wordt dus toch pas laatst april begin mei dat ik ga en mag hervatten. Ik denk er wel over om met de jongens van het werk op carnavals vrijdag een glaasje te gaan drinken. Van te voren moet ik me dan maar op de bank gaan liggen. Oh ja, voor ik het vergeet. Mijn bloeddruk is nog steeds goed. Gemiddeld op 120 – 70. Dat zal bij mijn cardioloog wel weer anders (veel hoger) zijn. Maar ja, dat ben ik wel gewend.

Inmiddels is het 29 maart 2004. Wonder boven wonder was de bloeddruk bij de cardioloog goed (120 – 65). Met mijn rug gaat het langzaam iets beter. Op 6 april moet ik in de scan en de uitslag krijg ik 21 april. Daarna mag ik weer naar de bedrijfsarts en dan zal ik het werken hopelijk weer mogen hervatten. Er zijn ook weer vakantieplannen voor in mei en september dit jaar….. Zuid Frankrijk?? Heerlijk.

Vandaag is het 28 april 2004. Wat een prachtige dag. Het regent pijpenstelen, maar toch. De uitslag van de scan heb ik gekregen en alles ziet er prima uit. ook de zgn. broek (de vertakking in de lies) Over een jaar kom je maar terug op controle. Is dit wel verantwoord??? vraag ik aan prof. Jacobs. Jazeker alles wat normaal stuk kan gaan is vervangen en de paar resterende vaten zien goed uit. Ik kan je niet zeggen wat dit voor een dag is voor ons. SUPER.

Ben meteen naar de bedrijfsarts gegaan en heb hem gezegd dat ik maandag a.s. weer begin met werken.

Lees verder in  Na operatie 5