Vanaf 1974
Vanaf 1974 Begin van het voortgezet onderwijs
Vanaf 1974 begint ook de tijd van iets meer zorgen maken. Mavo. LTS. Grafische school Eindhoven. En de grote mensen wereld: Werken.
Vanaf 1974. Moest ik toch minimaal naar de Mavo van mijn moeder. In dit jaar werden ook de eerste 2 dochters geboren bij mijn 2 zussen (bij Ied had de dochter ook Marfan). Ik werd ome Funs.
Niet leren, veel flauwekul maken en proberen te zorgen dat mijn naam al snel bekend (berucht) was bij alle leerkrachten. De familie Lemmens moest zich er toch maar op voorbereiden dat zoon lief naar de LTS moest. Mijn geluk kon niet op en zo gebeurde het, ik kreeg mijn zin.
Rene werd gek van de bezorgdheid van onze moeder. Met zijn cardioloog hebben ze moeder toch zo ver gekregen dat hij alleen mocht gaan wonen. Zo gebeurde het. Moeder gebruikte uiteraard weer haar connecties bij de woningvereniging en gemeente. De enige voorwaarde was dat hij zich dagelijks even liet zien. In die tijd wist men nog niets van Marfan. De cardioloog zag wel bij iedere controle de aorta wijder worden en René was vaak moe. Hij bleef dan wel eens dagen lang in bed. Een paar maanden later kregen we op een avond het bericht dat René overleden was. Mijn moeder werd helemaal hysterisch.
Het examenjaar komt eraan
Inmiddels bracht ik wekelijks krantjes rond en werkte zaterdags bij de bakker. Zo kreeg ik wat geld bij elkaar. Want dat verbruikte ik altijd meer dan dat ik had.
1975. Tweede klas LTS te Sittard. Opleiding schilderen. De rapportcijfers waren altijd goed en sommige leervakken op mavo-niveau. Voor de praktijk had ik altijd een 8 op het rapport. Dat jaar kom ik met de carnaval voor de eerste keer straalbezopen thuis. De grootste ruzie met moeder.
Voor de eerste keer opname ziekenhuis Sittard
1976. Voor het eerst in het ziekenhuis met een vergroeiing (kromme) in de rug. Deze zouden ze wel recht krijgen met gips en later korsetten (dachten ze). In het ziekenhuis waren het voor mij gouden tijden. De eerste flesjes bier en eten dat van thuis door moeder werd mee genomen. Dit omdat dit verwende nest niets lekker vond in het ziekenhuis. Zo merkte ik dat mijn moeder alles voor het “junkske” deed. De bromfiets van mijn broer werd toch verkocht omdat ik er altijd stiekem op ging rijden. Op school met een korset? Het was ook nog zo’n ding met een halsbeugel en een lekker broeierig heupstel. Een groot voordeel was dat bij ruzies, andere kinderen altijd op de kunststof of het ijzer sloegen. Zelf schreeuwde ik het dan uit van de zogenaamde pijn. Door dat schreeuwen heeft één jongen de les vaak moeten missen omdat hij altijd de schuld kreeg. Dat ik hem van te voren met een passer in de rug stak heb ik maar nooit verteld. Zoals later in het verhaal zal blijken is die jongen het ook nooit vergeten. Een ander voordeel was dat ik mijn hals kapot kon wrijven en de directeur me naar huis stuurde zodat ik in mijn gipsbed kon gaan liggen. De arme jongen. Snel op de fiets en onderweg dat korset uit en naar de huishoudschool,lekker bij de meisjes hangen in de pauze. Dan naar huis en wel even onder de keel wrijven. Mijn moeder vond het maar treurig. Een maand of drie heb ik dit vol gehouden en heb het rotding op de container gegooid.
Stop met korset en controles ziekenhuis
Dan maar een kromme rug. Je zag het bijna niet, vond ik zelf. Niet meer op controle in het ziekenhuis. Heerlijk. Heerlijk. Heerlijk. De school verliep verder prima. Haalde mijn diploma van schilder en werd door de decaan geadviseerd om naar de Grafische school in Eindhoven te gaan. Dit vooral omdat men dacht dat ik niet in de bouw kon werken i.v.m. mijn rug. Na een toelatingsexamen kon ik daar terecht. Inmiddels een ruige bromfiets gekregen. Een echte Puch met ei-tank. Mijn moeder was weer zo gek om mij mijn zin te geven.
Mijn tweede moeder kreeg haar 2e dochter (ook Marfan patiënt). Ieder jaar gingen we wel naar mijn broer en zus buiten de provincie. Altijd in de grote vakanties. Ik kan me nog herinneren dat mijn jongste zus niet mee hoefde. Ze moest dan wel mijn aquarium verzorgen. In een van de aquaria had ik jonge maanvissen zwemmen. Dit jaar mocht ik zeker thuis blijven. Vergeet het maar. Ik moest gewoon mee, punt. Moeder pikte veel van mij, maar thuis blijven voor een paar vissen, niks ervan. Na een week weg te zijn geweest, waren natuurlijk alle vissen kapot. Mijn zusje had het te druk gehad met stappen en feesten.