Operatie 2

De operatie 2 vindt plaats in Maastricht

Wat vooraf ging aan operatie 2:

20 februari 1993 ging ik met Eef lekker een weekendje naar Scheveningen. Heerlijk uitwaaien aan zee. Casino bezoeken. Goed eten en drinken. Een paar dagen later op controle bij dr. Pluym. Weer voor de kast staan om me door te lichten. Terug in zijn kantoor vertelde hij me dat hij contact had gehad met ene dr. Cheriex in het A.Z.M. in Maastricht. Pluym zei me dat hij eigenlijk te weinig van Marfan af wist. Wel vreemd na zoveel jaren. Maar vind het knap dat hij zo iets durft te zeggen. Hij had al een afspraak voor me gemaakt zo moest ik me daar enkele dagen later melden voor een scan. 14 maart zijn we een flinke wandeling gaan maken door en om Danikerbos in Geleen. Ik merkte dat ik best snel moe was.

Bezoek aan mijn nieuwe cardioloog dr. Cheriex

Op 15 maart moest ik samen met Eef naar dr. Cheriex voor de uitslag. Een leuker eerste bezoek hadden hij en ik ons voorgesteld. Hij vertelde ons dat de aortabocht 6 centimeter in doorsnede was. Ik moest voor de tweede keer geopereerd worden. We jankten ons kapot, wat een schrik. We konden naar huis toe om te wachten op een oproep. Ik vertelde hem dat hij me met geen 10 paarden het ziekenhuis uit kreeg. Ik ga toch niet met zo’n tijdbom in mijn lijf naar huis? Hij ging bellen om te zien of er ergens plaats was. Helaas, morgen kwam pas een plaats vrij op de longafdeling. Ik moest dus toch voor een nacht naar huis. Die nacht heb ik bijna niet geslapen. Ik moest denken aan mijn broer die in zijn 2e operatie is gebleven. Nu was ik aan de beurt.

Toen we die morgen vertrokken naar Maastricht heb ik nog eens over mijn schouder gekeken naar ons huisje in Limbricht. Dit zal wel de laatste keer zijn geweest.

Ze hadden wel heel wat dagen de tijd om de operatie voor te bereiden. Diverse onderzoeken werden gedaan. Een gesprek met Prof. Penn.

En op 29 maart 1993 was de dag van de waarheid. Ik had inmiddels weer het volste vertrouwen in een goede afloop.

28 maart heb ik Eef nog gebeld dat de operatie langer zou gaan duren dat wat ze in eerste instantie hadden verwacht. Eef en mijn jongste zus hebben de dag van de operatie bijna de hele tijd in het restaurant van het AZM gezeten. Men zou hun daar bellen als alles achter de rug was. Om 17.15 uur kwam het verlossende telefoontje. Een 9 uur durende operatie geweest. Ze konden zich om 18.00 uur melden op intesivecare. Op de gang kwamen ze prof. Penn tegen. Hij stak 2 duimen omhoog, het was prima gegaan. Maar verder op kwamen ze een Prof. Prenger tegen. Deze zei dat de eerste dagen de kritische fase was. Dit wilden mijn zus Annie en Eef eigenlijk niet horen.

31 maart bezoek van mijn zus, waarop ik zei:”Ben je alweer hier” en ik stak mijn middenvinger omhoog. “Nu knapt die lange wel op”.
2 april ga ik naar mediumcare. Op 3 april is mijn moeder op bezoek, samen met Eef. Ik krijg op dat zelfde moment een groot bord eten voor gezet. Eef vraagt of ze me het vlees even moet snijden, waarop ik tegen haar uitval en roep dat ik geen gehandicapte ben. Ze rent huilend de gang op. Ja, nu weet ik dat ik soms een botte boer ben. Ook nog op verkeerde momenten. De broer van Eef woonde toen vlak bij het AZM en kwam dagelijks even in gelopen.

Herstel van operatie 2  kan beginnen

3 april. Eindelijk naar de zaal (2 persoons kamer). Ik moest zoveel mogelijk trainen om zo snel mogelijk thuis te komen. Mijn stembanden hadden geleden. Later bleek dat de linkse stemband zo beschadigd was dat hij niets meer deed en er slapjes bij hing. Cardioloog Cheriex noemde mij toen Joe Cocker. Ik vroeg me een polsbandje om buiten de afdeling te kunnen lopen. Ben toen naar de longafdeling gegaan. Daar heb ik me op een bed gelegd om bij te komen van die tocht. Een half uur later weer terug en daar stond de therapeut te wachten. Als ik mee deed in groepsverband mocht ik de dag erna naar huis. Kapot of niet, maar dit laat ik me geen 2 keer zeggen. MEEDOEN. Maar wel alleen als de therapeut kijkt. Voor de rest wa operatie 2 een groot succes.

6 april naar huis. Zalig. Nu begint het opknappen pas. Ik was altijd vroeg wakker en moest meteen een kopje koffie hebben. Ga het lopen opbouwen en klim op een hometrainer. Op een ochtend wordt ik plotseling wakker van het gerinkel van de voordeurbel. Wie is er g.v.d zo vroeg aan de deur, vroeg ik aan Eef. Zij lag ook al niet meer naast me. Is die nog vroeger op dan ik. Ik kijk op de klok en zie dat het al 8.00 uur is. Loop de trap af en zie een vreemde kerel de tafel dekken. Eef staat te glunderen, ze heeft een ontbijtservice laten komen. Meneer en mevrouw mogen aan tafel. Het eerste wat ik uitbreng is, dat ik nog geen honger heb en alleen maar mijn kop koffie wil (weer een beetje lomp). Maar na de koffie vond ik het SUPER. Typisch iets van Eef. Geweldig.

Ik vergeet zelfs regelmatig op controle te gaan.

Op het werk kreeg ik een cursus “leiding geven aan verstandelijk gehandicapten”. Deze werd gegeven door ene Kees Cuyt. Hij wilde eens met mij alleen praten in een van de pauzes. Hij vertelde me precies hoe ik in elkaar zat. En ook dat ik wel naar het graf van mijn broer ging als de tijd er rijp voor was. Veel later bij de dood van mijn zus Ied bleek hij gelijk te hebben gehad. Een zeer boeiende, maar ook beangstigende man, die Kees. 

Operatie 1 en operatie 2 van mijn zus Ied

Mei 1993. Met mijn zus Ied gaat het steeds slechter. Ze krijgt een nieuwe hartklep. Daar ze heel mager is hoor je de kunstklep op meters afstand tikken. Het ritme is onregelmatig. Ik zelf wordt hier poep nerveus van. Ik voel me sinds die tijd niet op mijn gemak, als we bij haar zijn. Ook na haar operatie gaan haar longen steeds verder achteruit. Ze zegt zelf dat ze het roken er nooit voor zal laten. Ze krijgt nu ook zuurstof en een scootmobiel. Het doet me veel pijn om haar zo te zien. Zelf blijft ze naar de buitenwereld toe altijd moed houden en positief praten.

In 1999 wordt ze weer geopereerd. Nu gaat alles nog slechter dan ik ooit had durven hopen. Haar man belt me op om te zeggen dat mijn zus me nog een keer wil zien. Ik ben met mijn jongste zus en haar man naar Brabant gereden. In het ziekenhuis zag een een hoopje ellende in het bed liggen. Ze vertelde dat ze het onze moeder niet wou aan doen om haar zo te zien liggen. Maar ook onze moeder heeft daar recht op. Morgen zou ik met moeder terug komen. Mijn zus zei dat ze er zelf wel zelf voor zou zorgen dat ze niet meer gezien werd. Ik kon er niet meer tegen. Ben uit het ziekenhuis weg gelopen en heb in mijn eentje staan janken als een klein kind. We zijn laat in de middag weer naar huis gereden. “s Avond ging de telefoon. Mijn zus was overleden. Eef en mijn jongste zus zijn het moeder gaan zeggen. De zoveelste klap voor het arme mens. Moeder heeft die nacht bij mijn jongste zus geslapen en de dag erna zijn we met z’n alle naar Brabant gegaan. Het leek of mijn moeder het allemaal niet besefte. Op de terugreis heb ik alleen maar gedacht: ik moet naar het kerkhof naar het graf van mijn broer Wil. Iedereen thuis afgezet en ben in mijn uppie naar het kerkhof gegaan. Ik wist niet eens waar het graf was. Ben dit moeten gaan vragen bij een medewerker van het kerkhof. Dan sta je mooi voor paal! Ik heb toen flink staan schelden tegen de grafsteen. Er viel wel een beetje van me af. Een paar dagen later hebben we mijn zus gecremeerd.

Hoe kan mijn moeder dit allemaal verwerken?

Het is ongelooflijk hoe mijn moeder in haar leven met al die ellende is om gegaan. Ik weet wel zeker dat haar geloof een enorme steun voor haar is geweest. Als ik hier met mijn moeder over praat dan zegt ze gewoon dat God met alles een bedoeling heeft en dat het ergens goed voor is. Maar als er een GOD is, dan snap ik niet wat hier de bedoeling van is geweest.

Maart 2002. Ondertussen wordt mijn neefje Tom (2e zoon van mijn broer) aan zijn aorta geopereerd. Hij vroeg me om iedere dag foto’s van hem te maken. Zodat hij later kon zien hoe hij er bij lag. Maar na 6 foto’s (1 per dag) was hij weer thuis. Zijn herstel verloopt dus allemaal prima. Hij laat zich alleen maar voor zijn hoofd kijken en niet erin. Of dit de juiste manier is om er mee om te gaan?? Ik betwijfel het. Wat hij wel heeft gedaan is, dat allerlei zaken op papier staan van de tijd voor de operatie tot een week erna. Maar of daar al zijn werkelijke gevoelens in staan??? Van deze operatie heeft mijn moeder niets gemerkt en tot op de dag van vandaag weet ze nog altijd van niets.

Naar operatie 3